Gołębie miejskie, które znamy to gatunek synantropijny, czyli taki, który uzależnia swoje bytowanie od działalności człowieka. Ptaki są potomkami hodowlanych gołębi domowych, które z różnych przyczyn nie wróciły do swoich gołębników i poszły “na swoje”. Gołębie miejskie, jak wskazuje sama nazwa, żyją w miastach, zarówno dużych, jak i średnich, wszędzie tam, gdzie znajdą dość pokarmu najczęściej w formie resztek, które wyrzucamy i nie zawsze wychodzi im to na zdrowie. Dziki gołąb skalny, przodek gołębi miejskich, wciąż jeszcze żyje m.in. wokół basenu Morza Śródziemnego, gdzie gnieździ się na klifach. Został udomowiony w czasach starożytnych i być może jest pierwszym gatunkiem ptaka, który przeszedł ten proces. Pierwsze hodowle gołębi pojawiły się w starożytnym Rzymie, gdzie dokonywano sztucznej selekcji aby otrzymać pożądane cechy zwierząt. Gołębie pocztowe służyły ludziom podczas walk jako środek komunikacji od czasów Juliusza Cezara aż po II Wojnę Światową. Gołębie łączą się w pary na całe życie. Para razem buduje niestaranne gniazdo z patyczków – na balkonach, dachach, w szczelinach izolacji budynków czy w kwietnikach. Jeśli tylko coś przypomina skalną półkę, gołębie będą skłonne założyć tam gniazdo. Para tych ptaków może odchować aż pięć par młodych (zawsze składają dwa jaja) w ciągu roku! Jeśli tylko mają dostatecznie dużo pokarmu, mogą się rozmnażać nawet zimą. Gołębie miejskie to ptaki bardzo społeczne, które najchętniej żyją w dużych stadach, razem jedząc i odpoczywając. Gnieżdżą się w koloniach. Gołębie żywią się przede wszystkim nasionami, czasem dopełniają dietę jagodami, owadami i pajęczakami.